Mannitol 20% Baxter 200 mg/ml roztwór do infuzji

Country: Լեհաստան

language: լեհերեն

source: URPL (Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych)

active_ingredient:

Mannitolum

MAH:

Baxter Polska Sp. z o.o.

ATC_code:

B05BC01

INN:

Mannitolum

dosage:

200 mg/ml

pharmaceutical_form:

roztwór do infuzji

leaflet_short:

1 worek 100 ml, 5909990224500, Lz; 1 worek 250 ml, 5909990224531, Lz; 1 worek 500 ml, 5909990224548, Lz; 1 worek 1000 ml, 5909990224555, Lz

PIL

1
ULOTKA DOŁĄCZONA DO OPAKOWANIA: INFORMACJA DLA UŻYTKOWNIKA
MANNITOL 20% BAXTER, ROZTWÓR DO INFUZJI
Substancja czynna: mannitol
NALEŻY UWAŻNIE ZAPOZNAĆ SIĘ Z TREŚCIĄ ULOTKI PRZED ZASTOSOWANIEM
LEKU, PONIEWAŻ ZAWIERA ONA
INFORMACJE WAŻNE DLA PACJENTA.
-
Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie
przeczytać.
-
W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza
lub farmaceuty.
-
Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go
przekazywać innym. Lek może
zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie
same.
-
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym
wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub
pielęgniarce. Patrz punkt 4.
SPIS TREŚCI ULOTKI:
1.
Co to jest Mannitol 20% Baxter i w jakim celu się go stosuje
2.
Informacje ważne przed zastosowaniem leku Mannitol 20% Baxter
3.
Jak stosować Mannitol 20% Baxter
4.
Możliwe działania niepożądane
5.
Jak przechowywać Mannitol 20% Baxter
6.
Zawartość opakowania i inne informacje
1.
CO TO JEST MANNITOL 20% BAXTER I W JAKIM CELU SIĘ GO STOSUJE
Mannitol 20% Baxter jest wodnym roztworem mannitolu. Mannitol jest
osmotycznym lekiem
moczopędnym. Osmotyczne leki moczopędne działają w nerkach,
stymulując wytwarzanie większej
ilości moczu. To powoduje zmniejszenie ilości wody w organizmie.
Mannitol 20% Baxter jest stosowany:
-
w celu zwiększenia ilości wytwarzanego moczu (diurezy) u pacjentów
z nieprawidłową
czynnością nerek (ostrą niewydolnością nerek). Działanie to
zapobiega nasileniu się choroby
nerek.
-
w celu zmniejszenie ciśnienia w czaszce spowodowanego nagromadzeniem
się płynu w obrębie
mózgu (obrzękiem). Jest to czasami konieczne po urazie głowy lub
przed operacją mózgu, gdy
naturalna bariera ochronna pomiędzy naczyniami krwionośnymi głowy a
mózgiem pozostała
nieuszkodzona.
-
w celu zmniejszenia ciśnienia w oku (ciśnienia śródgałkowego).
Takie działanie

SPC

1 / 13
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1.
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Mannitol 20% Baxter roztwór do infuzji
2.
SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Mannitol 200 g/l
1 ml roztworu zawiera 200 mg mannitolu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3.
POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Roztwór do infuzji.
Przezroczysty, bezbarwny roztwór, pozbawiony widocznych cząstek.
Osmolarność: ok. 1098 mOsm/l
pH: 4,5-7,0
4.
SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1.
WSKAZANIA DO STOSOWANIA
Mannitol 20% Baxter wskazany jest do stosowania jako osmotyczny lek
moczopędny w następujących
przypadkach:

zwiększanie diurezy w zapobieganiu i (lub) leczeniu fazy skąpomoczu
w ostrej niewydolności nerek,
zanim dojdzie do nieodwracalnej, trwałej niewydolności nerek.

zmniejszanie ciśnienia śródczaszkowego i obrzęku mózgu, gdy
bariera krew-mózg jest nieuszkodzona

zmniejszanie podwyższonego ciśnienia śródgałkowego, jeżeli nie
można go obniżyć stosując inne
środki

przyspieszanie eliminacji wydalanych przez nerki substancji
toksycznych w zatruciach.
4.2.
DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA
_ _
Dawkowanie:
Wybór odpowiedniego stężenia mannitolu, dawkowanie oraz szybkość
wlewu zależą od wieku, masy ciała,
stanu klinicznego i biologicznego pacjenta oraz od stosowanego
jednocześnie leczenia.
DOROŚLI I MŁODZIEŻ:
_Ostra niewydolność nerek _
Zakres zazwyczaj stosowanych dawek wynosi od 50 do 200 g mannitolu w
ciągu 24 godzin (250 ml do 1000
ml/ dobę), przy czym jednorazowa dawka nie powinna przekraczać 50 g
(250 ml mannitolu). W większości
przypadków do uzyskania właściwej reakcji wystarczy 50 do 100 g
mannitolu /dobę (250 do 500 ml/ dobę).
2 / 13
Szybkość podawania zazwyczaj jest dostosowana do utrzymania
przepływu moczu na poziomie, co najmniej
30-50 ml/ godzinę.
Tylko w sytuacjach krytycznych maksymalna szybkość wlewu może być
wyższa i wynosić 200 mg/kg przez
5 minut (patrz także dawka testowa). Po 5 minutach szybkość wlewu
należy zmniejszyć do zakresu
pozwalającego utrzymać